Mevcut gelişmeler programlama dillerini çok da önemsemeyeceğimiz bir dönemi müjdeliyor. Müjdeliyor diyorum çünkü kodlamanın şu anki hantal yapısına (uygulama geliştirmeyi seven biri olarak) ben bile içerliyorum. Problemi iyi analiz edip, tanımlayabilmek en önemli beceri olacak. Yakın zamanda yapay zeka destekli entegre yazılım geliştirme ortamları standart metin editörleri haline dönüşecek. Şu an nasıl hata ayıklama, renklendirme ve biçimleme özellikleri sıradanlaşıp komut satırı kullanımı en aza indiyse yakında satır satır kod yazımı da tarih olacak.
Algoritma geliştirmek, istenilen çıktıyı iyi tanımlayabilmek, test ve optimizasyon süreçlerini iyi yönetebilmek belki de programlamanın yegane bileşenleri olacak. Şahsen yeni bir dil öğrenilmesi gerekmeyeceğini de öngörüyorum. Yakında klavye ve fare ile olan ilişkimiz azalacak.
Bilgi Yönetimi bölümleri başta olmak üzere odağı bilgi erişim olan tüm akademik birimlerin müfredatlarını gözden geçirmesi, belki de yeni baştan hazırlaması gerektiğini düşünüyorum. Maalesef bu yeniden yapılanmanın başarılı olması mevcut fakülteler ile pek de mümkün görünmüyor. Hoş müfredatı yenilemek ile de iş bitmiyor, bu dersleri verecek yetişmiş insan gücü var mı sorusuna verecek cevap da yok. Ben uzun süredir yüksek öğretimin formal eğitim sistemi altında devam ettirilmesinin fayda sağlamayacağı görüşündeyim. En azından teknoloji alanında. Mutlaka altyapı açısından güncel teknolojiye sahip, donanım açısından karşılaşılabilecek sorunlara takılıp kalmayacağımız geliştirme ortamlarının sağlanması gerekmekte. Problemin çözümüne, algoritmaya, kavramsal modellere odaklanacağımız ve bir döneme sıkıştırılmayan bir eğitim!
Programlama dillerinden başlayıp yine ülkenin kör kuyusunda son buldu bu yazı da; bu günlerde her sohbetin dönüp dolaşıp ekonomide sonlanması gibi. Sanırım vizyonumuzu da kaybettik…
Bir yanıt yazın