Bundan tam 32 yıl önce tanıştık. İkimiz de çocuktuk. Ortaokul boyunca çok güzel anılarımız oldu. Günün büyük bir bölümünü birlikte geçirdik. Beraber büyüdük. Zekasına hayrandım. Askeri lisede okuduğu dönemde mektuplaştık, hiçbir zaman kopmadık. GATA’da okurken ve kıta görevlerinde fırsat buldukça bir araya geldik. Birlikte güldük, birlikte ağladık. Düğününde beraber oynadık. Beni üniversitede ziyarete gelip hastalığını anlattığı günü hatırlıyorum. Kendimi ne kadar çaresiz hissetmiştim. Şimdi daha da çaresizim, üzgünüm, yılgınım. Bir dostunuzu kaybettiğinizde siz de bir parçanızı kaybediyorsunuz. Yerine koyabileceğiniz biri yok, avunabileceğiniz bir şey yok. Kanser büyük bir illet; ne kadar güçlü olursanız olun, hayata ne kadar sıkı sarılırsanız sarılın size kazanma şansı vermiyor çoğu zaman. Bunu ancak süreci yaşadığınızda anlayabiliyorsunuz. Alper çok güçlüydü, çok uzun süre savaştı, son ana kadar hayata tutundu. Seni çok özleyeceğim dostum, gülen yüzünü hiç unutmayacağım, her zaman kalbimdesin. Huzur içinde yat.